Σημείωμα συγγραφέα

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ μια περίοδο μεγάλων αλλαγών και αδιάκοπης μετακίνησης ανθρώπων. Στη Μεγάλη Βρετανία γίνεται πολύς λόγος για όσους ζητούν άσυλο, για αυτούς και εμάς. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα. Η παγκόσμια ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί ως ιστορία μετακινούμενων ανθρώπων και καχυποψίας για τον ξένο.

Αυτοί και εμείς. Εγώ γράφω έργα που θέμα τους είμαστε εμείς, έργα για εμάς. Και αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που κατατάσσονται χωριστά, που τους λέμε: αυτοί.

Υπάρχουν βέβαια διαφορές αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που μας είναι κοινά. Όταν ο μικρότερος γιος μου ήταν ακόμα παιδάκι, ο καλύτερος του φίλος ήταν ένα γειτονόπουλο που ήταν μουσουλμάνος. Με τους γονείς του μιλούσαμε ελάχιστα γιατί δεν υπήρχε γλώσσα επικοινωνίας. Χαμογελούσε ο ένας στον άλλον και κάναμε κάποια νεύματα. Η αίσθηση της διαφοράς μάς είχε είχε ωστόσο προσβάλλει ήδη. Τα παιδιά μας όμως δεν φαινόταν να έχουν κολλήσει αυτή την αρρώστια. Και ξαφνιάστηκα πολύ που τα παιγνίδια τους - πέρα από τις αναμενόμενες τηλεοπτικές αναφορές - ενσωματώνουν και το δάσος και τον πύργο, και την έρημο και το μαγικό χαλί, και τη μάγισσα και το τζίνι, και το λύκο και το φίδι. Δεν υπάρχουν αυτοί. Υπάρχουμε μόνο εμείς, όλοι οι άνθρωποι, κι όλες οι ιστορίες μας.
Μάικ Κένι  Οκτώβρης 2005